To taki skrót myślowy, w którym zawarto konflikt między globalizującą normą preferującą duży owoc, moc związaną z dojrzewaniem gron do końca przy mocnym słońcu, czyli sporą koncentracją cukrów, a więc to, co dotąd zwykle kojarzono z tak zwanym Nowym Światem, a z drugiej strony brakiem normy przy kulcie terroir i tradycyjnych metodach wytwarzania, co daje wina trudniejsze, bardziej wyrafinowane, niektórzy nazywają je eleganckimi.
Te pierwsze lansowane były przez Roberta Parkera Jr., te drugie odzyskały wigor właśnie na skutek buntu lokalnego świata przeciwko amerykańsko-parkerowskiej dominacji. Wydaje się jednak, że Parker, świadomie lub nie, dawał wyraz pewnej tendencji kojarzonej z masowym światem, który żyje coraz szybciej i który nie ma czasu na długie dojrzewanie i tradycyjną zgodność z naturą.
W ustach pierwsze są duże, okrągłe, właśnie szerokie, w nasmaku potężnie atakujące język i podniebienie, jednak tuż po ataku cały ich wigor natychmiast gaśnie i nikną tak szybko, jak szybko się pojawiły. Nie ma w nich praktycznie posmaku, a jeśli już ten się pojawia, sprawia wrażenie przyklejonego do podniebienia jednego natrętnego elementu. Wina klasyczne, tradycyjne, można je nazywać autentycznymi, są długie i wąskie, wyrafinowane; ja je nazywam niekiedy herbacianymi, więcej w nich tanin i goryczy, mniej entuzjastycznego owocu i wymagają lat i cierpliwości, aby w pełni wyrazić swoją niezaprzeczalną intensywność. No i trzeba się do nich rzeczywiście przekonać po dłuższym terminowaniu.
Socjologicznie zagadnienie ujmując, wina szerokie to masowość nowobogackich, pędzących nie wiadomo dokąd, tak charakterystycznych dla współczesnej Ameryki i dla tych krajów, które nowoczesność pojmują wyłącznie z amerykańskiego punktu widzenia. Wina długie zaś to świat odchodzący, do którego chcielibyśmy powrócić, nie bardzo jednak wiedząc, czy jest to jeszcze możliwe.
Konkretnie wskazując paluchem: Viña Tondonia Reserva jest winem długim, natomiast wina z wytwórni Marqués de Riscal były takie parę dobrych lat temu. Dzisiaj Marqués de Riscal skuszony lub zmuszony (jak kto woli) przez współczesność robi wina globalne i uczestniczy aktywnie w budowaniu opinii na temat win hiszpańskich, o których zaczęto mówić, że stały się Nowym Światem na ciele Świata Starego (co może być komplementem albo splunięciem z pogardą).