Domaine de la Romanée-Conti Corton Grand Cru Appellation d’Origine Contrôlée, rocznik 2009, w cenach wielce rozmaitych za butelkę (0,75) (patrz tutaj po to, aby wyrobić sobie zdanie), można je kupić w Polsce w DARWINA.PL, (czerwone wytrawne, szczepy: pinot noir). Butelkowane w wytwórni dla: Domaine de la Romanée-Conti – Francja. Czarna, nieomal metafizyczna dziura, stąd 5,00 punktów tajemnicy.
Noblistce udało się obudzić we mnie czułego winnego narratora. Przed świętami zdecydowałem się poczytać, trafiłem na rozważania o związku rzeczywistości szczegółowej z ogólną i uderzyła nieomal entuzjastyczna trafność tego pisania, pełnego przymiotników, a tych przez lata unikałem, chociaż wcale mi się to nie udawało. Trafność dotyczy również pisania o winie, napój ten jest przecież tak szczegółowy, że bardziej już być nie można i tutaj zjawia się sprzeczność, pisanie bowiem, z racji nieuchwytności rzeczy, jest ogólne, ślizga się ogólnikami i wije jak wąż, któremu skończyły się gałęzie.
Takie wiszenie między skrajnościami stanowi o literaturze, blogowanie o winie (a dotyczy to nieomal wszystkich o winach piszących) jest szpagatem i proszę sobie teraz wyobrazić wysiłek, aby szczegół zbliżyć do ogólności, nie ryzykując bolesnego rozdarcia. Subiektywne do imentu wrażenia są w końcu bardzo konkretne. Człowiek natomiast, a więc i bloger, tym różni się od reszty, że uprzedmiotowić potrafi coś, co nie istnieje, a do konkretu przybliżyć może tylko intuicyjnie, jak jakiś filozofujący fenomenolog.
Stąd tyle niekonsekwencji w naszych definicjach. Z głębi karmazynowej czerwieni, czy tabacznego aromatu nieustannie wyziera otchłań i o tyle potrafimy ją przysłonić, o ile uda nam się stworzyć za każdym razem nową rzeczywistość, jakiś nowy konkret, którym – broń Boże – wcale nie da się realnego konkretu zastąpić. Nasza rzeczywistość zawsze pozostanie obok i nigdy nie wyjaśnimy żadnej natury rzeczy będąc niedookreślonym trybikiem w systemie.
Poszukiwanie win wyrafinowanych jest, tak na to patrząc, też jakimś przysłanianiem otchłani, która w każdym z nas jest, a niektóre jej porcje są na tyle uparte, że trzeba wydać miliony, aby otchłań na chwilę zamilkła. W końcu jest ona kolejną twarzą narratora, nie tą czułą, uczłowieczoną, a raczej do reszty przeznaczoną, takim fatum zawisłym, nie wiadomo do końca po co. Niektórzy przypuszczają nawet, że jest to właśnie ów narrator, który, ludzki intelekt wyprowadziwszy poza szkatułkę, narzucił światu rytm słowami: „na początku było Słowo”.