Kiedyś Indication Géographique Protégée nazywano vin de pays, w ogóle kiedyś ze wszystkim było łatwiej, mniej nas żyło na świecie i więcej tlenu było w powietrzu. Piło się wino do obiadu, nikt nie przejmował się wątrobą, piło się wino do kolacji, rano nie bolała głowa, bo żadnemu winiarzowi do łba nie przychodziło seryjnie rozlewać miliony butelek po to, aby jakiś Polak gdzieś kiedyś marudził.
Z grenache robiono wina miękkie, mało ambitne, dobrze ułożone na podniebieniu nie po to, aby rozwodzić się nad nimi, jakie to one aj waj, a po to, by z 
przyjemnością zjeść do nich kotleta, czy przegryźć domowym chlebem (z czosnkiem). Potem przeleciała do Francji Meg Ryan z Kevinem Kleinem i wraz z nimi cały świat rozbił se łeb o snobizm istnienia wśród sommelierów i filozofów.
Potem zjawiła się demokracja, w Polsce Biedronka, a z nimi rzesze zapatrzonych w wino dopiero co małolatów. Stołowe i zwyczajne wina z Francji, czy z Italii pojawiły się na półkach, jak obietnica czegoś wielkiego, za co warto było przehandlować przeszłość, zapomniano jednak, że bukoliczne szczęście dotyczące 300 tysięcy szczęśliwców nie będzie takim samym po przeszczepieniu na 300 milionów nie bardzo do tego przygotowanych nowych konsumentów. Stołowe i zwyczajne wina z dawnej Langwedocji z konieczności zostały poddane przemysłowej i seryjnej obróbce po to, aby starczyło ich dla nowych konsumentów, a jakość szlag trafił (prawie tak, jak wójka Staszka). I siedzi potem taki koala i chce za wszelką cenę odnaleźć smaki sprzed lat czterdziestu, a tu – kurde i w mordkę jeża – nic znaleźć nie może. Przykro, więc, pozostaje i dokłada się wszystko do goryczy przemijania.
Pierwsze zdziwienie przy przelewaniu z butelki do karafki. Otóż grenache nie daje win ciemnych, z przebłyskami fioletu, te – bowiem – pochodzą z syrahów, w Hiszpanii z tempranillo (tam grenache, garnatxa, garnacha dodawane bywają dla złagodzenia ostrości). Samo grenache dałoby wino jaśniejsze, choć równie połyskliwe i przezroczyste. Wino zaś z tej butelki prawie czarnym było, z fioletową obwódką. Na kontrprzeciwetykiecie nie znalazłem wzmianki o obecności innych szczepów, co obudziło we mnie czujność, a spokojne picie wina w czysto degustacyjnym celu zamieniło w psi bieg za tropem. Aromat zaś był wspaniale owocowy i to była jedyna wspaniała rzecz, o której warto pisać. Gdybym stał się niuchaczem, niuchałbym jedynie ten właśnie aromat, tyle w nim – bowiem – było i świeżości i sadu. W nasmaku i śródsmaku brak komplikacji, grenache nie zabija taninami, była tam jakaś goryczka, ale nic poza tym, kwaśności zabrakło, chyba się zgubiła przy łączeniu składników w trakcie receptury, posmaku żadnego i musiałbym, specjalnie, zagryźć czosnkiem, aby to wszystko mi Langwedocję przypomniało. Cienko, choć niedrogo.
Rare Vineyards Grenache Vieilles Vignes Pays d’Oc Indication Géographique Protégée, rocznik 2014, w cenie 14,99 PLN za butelkę (0,75), z marketu Biedronka w Białymstoku (czerwone, półwytrawne, szczepy: grenache). Wino produkowane i butelkowane przez firmę Union des Grands Vins du Saint-Chinian Cébazan Francja.
Butelce przydzielam 75 PPFPP (75/100). Może być.