Otóż to nie jest tak do końca, że koala zarażony został ohydnym pesymizmem i głosząc defetyzm chciałby wszystkim zepsuć powietrze. Nie jestem wcale sam, pewne sygnały wskazują, że parę osób myśli podobnie (np. tutaj, albo tutaj), niestety jednak rządzące współcześnie trendy skazują nas na bieganie po dyskontach i zajmowanie duperelami typu, czy w Biedrze lepiej, czy w Lidlowskim, a myśleć nam się nie chce, bo od paru lat wychowują nas tak, abyśmy stali się nierefleksyjnymi połykaczami gadżetów.
Nie ma, przy tym, wcale znaczenia, czy korporacja jest ukoronowaniem rozwoju przedsiębiorczości, czy też nie (zresztą już w PRL żyliśmy wszyscy pod opieką jednej, państwowej korporacji, co wywołało w końcu bunt i doprowadziło do dzisiejszego absurdum).
Popijając wino, czytając Roegena, Latouche’a, Fukuyamę, Ortegę y Gasseta, JPII, czy – wreszcie – Marksa i zbliżając się do nieubłaganego końca staję się z mojej wewnętrznej konieczności kraczącą wroną, nic bowiem lepszego nie uda mi się zrobić. Pozostaje ostrzegać i wskazywać, ewentualnie, najprostsze ścieżki, po których chętnym udałoby się uciec przed wszechobecnym modelem wiodącym do niewolniczej korporacji opartej na konsumpcji, czy jak kto woli do neokolonialnego kapitalistycznego komunizmu (cokolwiek to znaczy).
Ratunek, przecież, jest prosty. Myśleć, myśleć, jeszcze raz myśleć, korzystając z wolnej woli, którą nas Stwórca obdarzył, budować każde z nas własną autonomię i działać każdego dnia zabijając pozorny bezsens istnienia.
Tak, jest to egzystencjalizm, nic na to nie poradzę, podszyty personalizmem JPII i wiarą, że każdy z nas może z gadżetów się otrząsnąć. Jeszcze nie jest za późno. I to by było na tyle.