Dialogika wina

Wino nie powinno wystÄ™pować jako poÅ›rednik w przeżywaniu życia, bowiem – jak już to napisaÅ‚em – życie już jest samo w sobie euforiÄ…, wiarÄ…, nadziejÄ… i miÅ‚oÅ›ciÄ…. Widziane jednak wyÅ‚Ä…cznie z wÅ‚asnej perspektywy staje siÄ™ monologiem, mówieniem tylko do siebie i wysÅ‚uchiwaniem w sobie i dla siebie wÅ‚asnych racji, a przecież życie jest również rozmowÄ… z czÅ‚owiekiem tuż obok. Tutaj pojawia siÄ™ coÅ›, co Å‚Ä…czy dwie, trzy, cztery, lub wiÄ™cej euforii w jednÄ… pieśń ku chwale życia, tutaj pojawia siÄ™ wino, jako katalizator dialogu. Może raczej dialogika z wina poczÄ™ta, nie zaÅ› dialogika wina, jak w tytule, nie dajmy siÄ™ jednak zwodzić sÅ‚owom, gdyż  one niekiedy, jak szamani,  potrafiÄ… rzeczywistość tak skomplikować, iż niknÄ… w niej elementy proste pokryte mgÅ‚Ä… poetyckich omówieÅ„, uniemożliwiajÄ…cych dialog, ten bowiem może trwać tylko dziÄ™ki prostocie. W umiejÄ™tnoÅ›ci smakowania kieliszka wina i dzielenia siÄ™ jego smakiem z innymi zawiera siÄ™ caÅ‚a wartość doczesnoÅ›ci, która wtedy jest peÅ‚na, o ile speÅ‚niana z innymi (“bÅ‚ogosÅ‚awiony bÄ…dź Panie, Boże nasz, Królu ziemi, który stworzyÅ‚eÅ› owoc winoroÅ›li”)…